Ze staat al een tijdje naast me, in kamp Moria, op Lesbos. Net niet tegen me aan, maar wel dichtbij. Met die energie die alleen een kind kan hebben. “Betrek me nu even in jouw wereld. He, toe”. Ik kijk op haar neer, zij kijkt omhoog en maakt dat internationale gebaar van: laat eens zien.
Ik geef haar het briefje. Omdat mijn Farsi een beetje roestig is de laatste tijd, is er gelukkig ook een versie in het Engels. Ze leest het in haar moedertaal en begint te stralen. Een paar rappe woorden naar de persoon die zich tussen mij en Jaap heeft ingewrongen. Zelfde reactie.
Ik ben er al vaak voor gewaarschuwd maar het overkomt me weer. Ik denk niet na, maar voel heel goed en doe iets voordat… Affijn. Ik maak een inschatting en
Gelukkig
Hij klopt. In één stap kan ik de plastic vuilnisemmer die voor een tent staat bereiken en terwijl ik een oog op de rij hou die zich voor ons heeft gevormt, graai ik hem weg en zet hem naast me neer. Ik kijk haar aan. Vertrouwen, onbewust ik en til haar op de emmer. Ze kijkt me aan. Gaan we dit echt doen? Jawel, knik ik, niet wij maar jij.
Ik gebaar naar het briefje, wijs op de rij met moeders en kinderen voor ons, maak tegen de rij het internationale gebaar voor stil zijn en zeg in het Engels: toe maar, je kan het! Ik ga wat rechterop staan, hou een denkbeeldig briefje voor me en vervorm mijn mond naar die van een heraut.
Ze kijkt me aan. Ze kijkt naar de rij. Ze gaat rechterop staan. En ze begint te praten. Harder! zeg ik. Dan verheft ze haar stem en schalt het over het ‘pleintje’ voor de tenten:
HALLO ALLEMAAL, IK HEB GOED NIEUWS VOOR JULLIE! IN NEDERLAND HEBBEN DE KINDEREN ALLEMAAL LEUKE DINGEN EN SPEELGOED VERZAMELT. DAT HEBBEN ZE IN SCHOENENDOZEN GEDAAN EN DAT KAN JE DAN VOLGENDE WEEK OP GAAN HALEN IN HET ALL4AID CENTRUM AAN DE OVERKANT VAN DE WEG BIJ DE INGANG. JE MOET JE BANDJE LATEN ZIEN EN DAN KRIJG JE HET MEE. HIERONDER KAN JE ZIEN WELKE KLEUR VAN JE BANDJE BIJ WELKE AFHAALDAG PAST.
Ik gloei van trots en til haar van de emmer. Ze straalt en kijkt me aan, ik geef een high-five en complimenteer haar voor haar perfecte werk. Tien seconden daarna trek ik een strak gezicht. Een man komt zich melden en vertelt, zoals we vaak zullen horen vanmorgen, zijn vrouw is naar de dokter, naar de douche, naar de foodline of naar de stad. Jammer, maar helaas. We moeten streng zijn. Alleen moeders met de papieren waarop de geboortedatum van hun kinderen staat, krijgen een bandje. Dus achterin de rij.
Ook dat is kamp Moria op Lesbos. En dat is niet leuk. Maar ja. Wie zei dat het leven alleen maar leuk moet zijn? De vlieger stijgt door tegenwind en wrijving geeft glans. Zoiets. Nou is er hier wel heel veel tegenwind en best veel wrijving maar ik zag ook glans. Ook vandaag weer.
Thank you Lord Jesus. For having my back. Always. Even if I don’t feel it. I love you with my life.
Morgenochtend naar huis. 8u boarden en 8.40u opstijgen, maar de waarheid zal wel een beetje in het Griekse midden liggen, dus ik ben er om 7.45u!
Recente reacties